ການຕິດຕັ້ງປ້າຍ ແລະ ສັນຍາລັກຕ່າງໆຂອງຕ່າງປະເທດ ໃນຕົວເມືອງເປັນສິ່ງທີ່ໜ້າເປັນຫ່ວງ
ໂດຍ: ລູກເມືອງພວນ
ນັບແຕ່ລາວເຮົາໄດ້ມີການເປີດກວ້າງສົ່ງເສີມໃຫ້ຕ່າງປະເທດ ເຂົ້າມາລົງທຶນໂດຍກົງໃນປະເທດມານີ້, ປາກົດວ່າ ການສ້າງສາພັດທະນາປະເທດຊາດ ມີບັນຍາກາດຄຶກຄັກຂຶ້ນ ຢ່າງເຫັນທັນຕາເຊັ່ນ: ຖະຫນົນຫົນທາງ, ອາຄານບ້ານເຮືອນ ແລະ ພື້ນຖານໂຄງລ່າງຕ່າງໆໄດ້ຮັບການພັດທະນາດີຂຶ້ນ, ໂດຍສະເພາະທາງດ່ວນ ວຽງຈັນ – ວັງວຽງ, ທາງລົດໄຟລາວ-ຈີນ, ເຂດເສດຖະກິດສະເພາະ ບຶງທາດຫຼວງ, ບໍ່ເຕັນແດນງາມ , ໂຄງການ ສີທັນດອນ ເມືອງໂຂງ ໄດ້ມີຫລາຍອັນພັ້ນເດັ່ນ ແລະ ທັງໝົດສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ສ້າງສີສັນ ແລະ ໃບໜ້າໃໝ່ແຫ່ງຄວາມຈະເລີນສີວິໄລຂອງປະເທດຊາດ, ແຕ່ຫນ້າເສຍດາຍໄປພ້ອມໆກັນນັ້ນ, ກໍຍັງມີໃຫ້ເຫັນສິ່ງໃດສິ່ງໜຶ່ງທີ່ທຸກຄົນອາດຈຽມໃຈບໍ່ກ້າທັກທ້ວງ ເພາະຢ້ານເກີດບັນຫາແຕະຕ້ອງເຖິງຄວາມສາມັກຄີມິດຕະພາບລະຫວ່າງປະເທດ ແລະ ຢ້ານແຕະຕ້ອງເຖິງແນວທາງການເມືອງຂອງພັກ ຢ້ານຖືກຕູ່ຫາວ່າເປັນຜູ້ປັ່ນປ່ວນ ແລະ ສ້າງກະແສຊາດນິຍົມຂຶ້ນກໍເປັນໄດ້…
ດ້ວຍຄວາມສ້າງສັນ ແລະ ຂໍແລກປ່ຽນບາງບັນຫາທີມີຢູ່ວ່າ: ຖ້າເວົ້າໃນເລື່ອງແນວທາງ ນະໂຍບາຍຂອງພັກ, ແຜນພັດທະນາເສດຖະກິດ-ສັງຄົມຂອງລັດຖະບານແລ້ວ ແມ່ນຖືກຕ້ອງສອດຄ່ອງທຸກຢ່າງ ແລະ ເຫັນວ່າມີຄວາມຈຳເປັນທີ່ສຸດໃນການສ້າງສາພັດທະນາປະເທດຊາດ ເພື່ອຄວາມສົມບູນພູນສຸກຂອງປະຊາຊົນບັນດາເຜົ່າ, ແຕ່ຢູ່ໃນສະຖານທີ່ກໍ່ສ້າງ ແລະ ໂຄງການລົງທຶນໃດໜຶ່ງຂອງຕ່າງປະເທດນັ້ນ, ການຕິດຕັ້ງປ້າຍສັນຍານ, ບອກເຕືອນ, ໂລໂກ້ ຫຼື ປ້າຍຄຳຂວັນທີ່ເວົ້າເຖິງຄວາມສາມັກຄີມິດຕະພາບລະຫວ່າງຊາດຢູ່ບັນດາ ໂຄງການຕ່າງໆ ເຫຼົ່ານັ້ນ ແມ່ນມີຫລາຍອັນທີ່ບໍ່ສົມຄວນ ແລະ ຜິດກັບລະບຽບແລະ ຂໍ້ກຳນົດຕ່າງໆເລື່ອງປ້າຍເຊັ່ນ: ສັນຍາລັກທີ່ມີລັກຊະນະຊາດຂອງປະເທດທີ່ມາລົງທຶນ, ຕົວອັກສອນໂດຍພາສາຂອງເຂົາເຈົ້າ ໂດຍບໍ່ໄດ້ຄຳນຶງເຖິງຄວາມເປັນເອກະລັກ ແລະ ພາສາຂອງປະເທດເຈົ້າພາບແຕ່ຢ່າງໃດ, ຊຶ່ງຄົນລາວບໍ່ສາມາດອ່ານໄດ້, ບໍ່ເຂົ້າໃຈວ່າ ເນື້ອໃນເຫຼົ່ານັ້ນເວົ້າເຖິງຫຍັງ, ຮ້າຍແຮງໄປກວ່ານັ້ນປ້າຍຕ່າງໆທີ່ຂຽນເປັນພາສາລາວ ກໍຂຽນຖືກໆ ຜິດໆ ນັບແຕ່ຕົວອັກສອນ ແລະ ຄວາມໝາຍຂອງມັນໂດຍບໍ່ຜ່ານອົງການກ່ຽວຂ້ອງຂອງລາວກວດກາ ຈົນເກີດມີບັນຫາຕ່າງໆຕາມມາ…. ຊຶ່ງປະກົດການເຫລົ່ານີ້ ແມ່ນມີໃຫ້ເຫັນຢູ່ທົ່ວໄປ ໃນຕົວເມືອງເອກຂອງປະເທດ. ສິ່ງນີ້ມັນບົ່ງບອກເຖິງຫຍັງ? ເປັນຫຍັງຈຶ່ງຕ້ອງຂຽນເປັນພາສາຂອງພວກເຂົາ? ທັງໆທີ່ຢູ່ເມືອງລາວແທ້ໆ, ເປັນຫຍັງຈຶ່ງຕ້ອງຕິດຕັ້ງປ້າຍສັນຍາລັກຕ່າງໆຂອງຊາດອື່ນຕາມຖະໜົນຫົນທາງຄືແນວນີ້ ແລະ ກໍບໍ່ຮູ້ວ່າຂະແຫນງຄຸ້ມຄອງໄດ້ຄຳນຶງ ແລະ ຄົ້ນຄວ້າຄັກແນ່ແລ້ວບໍ່? ເຖິງແນວໃດກໍຕາມ ແຕ່ລະຄົນກໍອາດຕີລາຄາ ແລະ ແປຄວາມໝາຍອອກໄປແຕກຕ່າງກັນ, ແຕ່ຄວາມຮູ້ສຶກແບບດຽວກັນ, ກໍອາດແມ່ນຄວາມເປັນຫ່ວງຕໍ່ຄວາມເປັນເອກະລາດຂອງຊາດບ້ານເມືອງໃນອະນາຄົດ ແລະ ຄວາມເຄົາລົບລະບຽບກົດໝາຍຂອງກັນ ແລະ ກັນ ໃຫ້ດີຂຶ້ນ.
ສິ່ງເປັນຫ່ວງອີກອັນຫນຶ່ງກໍແມ່ນຄວາມອ່ອຍນ້ອຍທາງດ້ານເສດຖະກິດການຜະລິດ, ສິນຄ້າບໍລິໂພກສ່ວນຫລາຍແມ່ນ ຕ້ອງໄດ້ນຳເຂົ້າຈາກຕ່າງປະເທດ, ສະກຸນເງິນຕາຕ່າງປະເທດໄດ້ເຂົ້າມາບຸກລຸກລາຄາເງິນກີບ ຈົນເຮັດໃຫ້ຄ່າເງິນເຮົາຕົກຕໍ່າລົງຫລາຍ, ອັດຕາເງິນເຟີ້ ນັບມີື້ຖີບຕົວສູງຂຶ້ນ ເຮັດໃຫ້ຄ່າຄອງຊີບຂອງປະຊາຊົນພົບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກ ແລະ ຟືດເຄືອງ.
ດ້ານວັດທະນະທໍາກໍປາກົດວ່ານັບມື້ຖືກຕີຖອຍອອກຈາກວັດທະນະທຳຂອງຊາດຕົນເທື່ອລະໜ້ອຍ: ຟັງ ແລະ ຮອງເພງຕ່າງປະເທດ, ເບິ່ງໂທລະທັດຕ່າງປະເທດ, ນຸ່ງຖືແບບຊອດກະຈາ, ເວົ້າພາສາຕ່າງປະເທດຈົນຕິດສົບຕິດປາກ ແລະ ທີ່ຮ້າຍແຮງໄປກວ່ານັ້ນ ແມ່ນສະຖານວັດຖຸບູຮານ, ປູສະນີຍະສະຖານ ທາງດ້ານວັດທະນະທຳ, ປະຕິມະກຳ, ວິສາວະກຳການກໍ່ສ້າງ ທີ່ຕິດພັນກັບມູນເຊື້ອຂອງຊາດ, ຕິດພັນກັບປະຫວັດສາດການຕໍ່ສູ້ກູ້ຊາດຂອງປະຊາຊົນລາວ…ໃນທີ່ສຸດກໍຍອມໃຫ້ຕ່າງຊາດທຸບຖິ້ມເພື່ອສ້າງອາຄານທີ່ທັນສະໄໝຂຶ້ນແທນ ແລະ ພ້ອມນີ້ແມ່ນຄວາມສາມັກຄີຮັກແພງ, ຄຸນງາມຄວາມດີເອື້ອເຟື້ອເພື່ອແຜ່ຊຶ່ງກັນ ແລະ ກັນ, ການເວົ້າຈາປາໄສນີ້ມນວນອ່ອນຫວານນັ້ນເບິ່ງຄືວ່າກໍມີອັນປ່ຽນໄປ, ການຜິດຖຽງ, ຂ້າເຈົ້າເອົາຂອງ, ຂີ້ລັກງັດແງະ, ຕົວະຍົວະ ຫຼອກລວງ ນັບມື້ຫຼາຍໃນສັງຄົມ.
ດັ່ງນັ້ນມັນເຖິງເວລາແລ້ວທີ່ຄົນລາວເຮົາຈະຕ້ອງໄດ້ເຊີດຊູຄວາມເປັນເອກະລາດແຫ່ງຊາດ, ຄວາມເປັນເຈົ້າຕົນເອງ. ແຕ່ບັນຫາຕັ້ງຂຶ້ນວ່າ ຈະເຮັດແນວໃດ? ນີ້ຄືໂຈດໃຫ່ຍໃຫ້ພວກເຮົາຕ້ອງໄດ້ຊ່ວຍກັນແກ້, ຖ້າເວົ້າຕາມຂະແໜງການກໍຈະຕົກຢູ່ຂົງເຂດການສຶກສາເປັນຫຼັກ ເພາະ ເປັນຂະແຫນງການສ້າງຄົນໃຫ້ມີຄວາມຮູ້,ຄວາມສາມາດ,ມີຄຸນສົມບັດສິນທຳປະຕິວັດ, ມີຈິດໃຈຮັກຫອມປະເທດຊາດ ແລະ ເປັນເຈົ້າຕົນເອງ ແລະ ຕໍ່ມາກໍແມ່ນສະຖາບັນສັງຄົມ ແລະ ຄອບຄົວ ເພື່ອສ້າງໃຫ້ລູກຫລານຂອງຕົນເປັນຄົນຮູ້ຜູ້ດີ, ມີຄວາມຕັ້ງຫນ້າປະກອບສ່ວນເຂົ້າໃນການສ້າງສາພັດທະນາປະເທດຊາດຂອງຕົນໃຫ້ນັບມື້ຮຸ່ງເຮືອງສີວິໄລ.
