ຄູ-ອາຈານປຽບເໝືອນແມ່ພິມຂອງຊາດ
ໂດຍ: ກ້ອງສ່ອງ ອິດສະຫລະ
ຍັງອີກບໍ່ພໍເທົ່າໃດວັນກໍຈະຮອດວັນຄູແຫ່ງຊາດ 7 ຕຸລາ. ໃນບົດນີ້ຜູ້ຂຽນຈະບໍ່ເອີ່ຍເຖິງທີ່ໄປທີ່ມາ ຫລື ປະຫວັດຂອງວັນຄູແຫ່ງຊາດ ເພາະໜ້າເຈ້ຍມັນຈໍາກັດ, ແຕ່ຈະຂໍເນັ້ນໄປໃນເລື່ອງພາລະບົດບາດໜ້າທີ່ ແລະ ຄວາມສໍາຄັນຂອງວັນດັ່ງກ່າວ.
ດັ່ງພວກເຮົາຮັບຮູ້ນໍາກັນແລ້ວວ່າ, ວັນຄູແຫ່ງຊາດເປັນວັນສໍາຄັນ ແລະ ມີຄວາມໝາຍທາງດ້ານປະຫວັດສາດຂອງຊາດເຮົາ ໂດຍສະເພາະໃນຖັນແຖວຄູ-ອາຈານ, ຜູ້ບໍລິຫານການສຶກສາໃນທົ່ວປະເທດ ຍ້ອນເຫັນພາລະບົດບາດ ແລະ ໜ້າທີ່ອັນສໍາຄັນ, ພັກ ແລະ ລັດຖະບານຈຶ່ງໄດ້ຕົກລົງກໍານົດເອົາວັນທີ 7 ຕຸລາເປັນວັນຄູແຫ່ງຊາດ, ໃນຍຸກປະຫວັດສາດຂອງຊາດລາວເຮົາ ຄືນັບແຕ່ມີການສຶກສາກໍເລີ່ມມີຄູ-ອາຈານທີ່ເຮັດໜ້າທີ່ສິດສອນເພື່ອກໍ່ສ້າງເດັກນ້ອຍເຍົາວະຊົນ ແລະ ຄົນຮຸ້ນໜຸ່ມໃຫ້ກາຍເປັນຜູ້ສືບທອດພາລະກິດປົກປັກຮັກສາ ແລະ ສ້າງສາພັດທະນາປະເທດຊາດ. ສະໄໝກ່ອນ ການສຶກສາກໍຄືການສິດສອນຂອງຄູ-ອາຈານ ແລະ ຮໍ່າຮຽນຂອງເດັກນ້ອຍເຍົາວະຊົນລາວແມ່ນຮຽນຢູ່ຕາມວັດວາອາຮາມໂດຍແມ່ນຄູບາ ຫລື ແມ່ນອ້າຍທິດ, ອ້າຍຈານເປັນຜູ້ສິດສອນ, ພໍບ້ານເມືອງເຮົາຄ່ອຍໆມີຄວາມຈະເລີນກໍເລີ່ມມີໂຮງຮຽນຢູ່ຕາມບ້ານ ແລະ ຕົວເມືອງຕ່າງໆ. ໃນຍຸກທີ່ປະເທດເຮົາຕົກເປັນຫົວເມືອງຂຶ້ນຂອງຕ່າງຊາດ ການສຶກສາໃນປະເທດເຮົາບໍ່ໄດ້ມີການຂະຫຍາຍຕົວຢ່າງກວ້າງຂວາງ, ລະບົບການສຶກສາ ແລະ ເນື້ອໃນການສິດສອນກໍເພື່ອຮັບໃຊ້ໃນວົງການກໍາອໍານາດຂອງເຈົ້າຂຸນມຸນນາຍຜູ້ມີອະພິສິດ. ພໍຕົກມາຮອດໄລຍະປະເທດຊາດຂອງພວກເຮົາໄດ້ຮັບການປົດປ່ອຍ, ປະເທດຊາດມີເອກະລາດ, ປະຊາທິປະໄຕ ພັກ ແລະ ລັດຖະບານເຮົາຈຶ່ງໄດ້ໃຫ້ຄວາມສໍາຄັນ ແລະ ມີໂຄງການຂະຫຍາຍການສຶກສາເປັນແຕ່ລະໄລຍະ ເຊິ່ງມາຮອດປັດຈຸບັນເຫັນວ່າການສຶກສາໃນທຸກລະດັບແມ່ນມີການກ້າວຂຶ້ນ ແລະ ຂະຫຍາຍ ຕົວຢ່າງບໍ່ຢຸດຢັ້ງ, ຈໍານວນໂຮງຮຽນ ແລະ ນັກຮຽນຂັ້ນປະຖົມ, ມັດທະຍົມ, ວິທະຍາໄລແລະ ມະຫາວິທະຍາໄລພາກລັດ ແລະ ເອກະຊົນໄດ້ເພີ່ມຂຶ້ນໃນແຕ່ລະປີ. ກ່ຽວກັບເນື້ອໃນການສິດສອນຂອງຄູ-ອາຈານ, ການຮໍ່າຮຽນຂອງເດັກນ້ອຍເຍົາວະຊົນ ແລະ ຊາວໜຸ່ມ ກໍນັບມື້ກ້າວສູ່ຄຸນນະພາບໃໝ່ ສາມາດແກ່ງແຍ້ງແຂ່ງຂັນກັບບັນດາປະເທດອ້ອມຂ້າງທີ່ຢູ່ໃນພາກພື້ນ ແລະ ໃນໂລກໄດ້ດີສົມຄວນ.
ຕາມເຮົາວ່າ, ສິ່ງທີ່ໄດ້ຍົກມາຂ້າງເທິງນີ້, ແມ່ນຜົນງານອັນຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງຄູ-ອາຈານ ນັບທັງຜູ້ບໍລິຫານການສຶກສາແຕ່ຂັ້ນສູນກາງຮອດທ້ອງຖິ່ນ. ຜົນສໍາເລັດທີ່ເຫັນຢ່າງປະຈັກຕານີ້ກໍແມ່ນພວກເຮົາສາມາດສ້າງໄດ້ບຸກຄະລາກອນ ໂດຍເລີ່ມຈາກບໍ່ທັນຮູ້ຈົນກາຍມາເປັນຜູ້ທີ່ມີຄວາມຮູ້ສະຫລາດຫລັກແຫລມມາໃຫ້ປະເທດຊາດໃນແຕ່ລະໄລຍະເປັນຢ່າງດີ. ຈາກສິ່ງນີ້ມັນກາຍເປັນໄມ້ຫລາວັດແທກຄຸນງາມຄວາມດີ ແລະ ຄວາມຈົງຮັກພັກດີຕໍ່ປະເທດຊາດ ແລະ ຕໍ່ປະຊາຊົນຂອງເຫລົ່າຄູ-ອາຈານໃນໄລຍະຜ່ານມາ ກໍຄືໃນຍຸກປັດຈຸບັນ. ສະນັ້ນ ພວກເຮົາຈຶ່ງຖືວ່າຄູ-ອາຈານປຽບເໝືອນແມ່ພິມຂອງຊາດ.
ເຖິງຢ່າງໃດກໍດີ, ຕາມຜູ້ຂຽນວ່າໃນອານາຄົດພວກເຮົາຍັງມີພາລະກິດຫລາຍດ້ານທີ່ຄູ-ອາຈານເຮົາຕ້ອງໄດ້ແກ້ໄຂໃນຍຸກປ່ຽນແປງໃໝ່ໃຫ້ເດີນຕາມຂະບວນວິວັດທະນາການຂອງໂລກ, ໃນມະຕິ 10 ຂອງພັກໄດ້ເວົ້າວ່າ: ຕ້ອງຫັນເປັນອັນທັນສະໄໝ ແລະ ເພື່ອເຮັດໃຫ້ທຸກສິ່ງຢ່າງເດີນໄປເຖິງເປົ້າ ພວກເຮົາຕ້ອງພ້ອມກັນຄິດ ແລະ ພ້ອມກັນແກ້ ຄືອັນທີໜຶ່ງຕ້ອງພ້ອມກັນສູ້ຊົນປະຕິບັດເນື້ອໃນ ແລະ ລັກສະນະຂອງການສຶກສາໃຫ້ເດັດຂາດຈິງຈັງຕາມນະໂຍບາຍຂອງພັກ ແລະ ລັດຖະບານວາງອອກ. ອັນສອງມາຕ້ອງປົດປ່ອຍສິ່ງຫຍໍ້ທໍ້ທີ່ມັນຍັງເກາະຫ້ອຍໃນຂົງເຂດການສຶກສາ ກໍຄືພາລະກິດຂອງຄູ-ອາຈານເຮົາໃຫ້ໄດ້ຢ່າງສິ້ນເຊີງ ເປັນຕົ້ນການຈ້າງເຂົ້າຮຽນ, ການກິນສິນບົນໃນຖັນແຖວຄູ-ອາຈານ ອັນພາໃຫ້ເກີດການສໍ້ລາດບັງຫລວງຢູ່ພາຍໃນ, ການເບິ່ງແຍງ ແລະ ເອົາໃຈໃສ່ຊີວິດການເປັນຢູ່ຂອງຄູ-ອາຈານໃນເຂດຊົນນະບົດຫ່າງໄກສອກຫລີກ ແລະ ອັນສໍາຄັນທີ່ຢາກໃຫ້ແກ້ນັ້ນແມ່ນບັນຫາຄູອາສາສະໝັກທີ່ເຮັດວຽກມາເປັນສາມສີ່ປີແຕ່ຍັງບໍ່ໄດ້ເຂົ້າເປັນລັດຖະກອນ. ໃນສະພາບປັດຈຸບັນຍັງມີຄູອາສາຫລາຍພັນຄົນໄດ້ປະຕິບັດໜ້າທີ່ຢູ່ໃນທົ່ວປະເທດ. ພວກເຂົາເຫລົ່ານັ້ນບໍ່ເຄີຍເຫັນໜ້າເງິນເດືອນ ຕະຫລອດການເຮັດໜ້າທີ່ການຮຽນ-ການສອນເຂົາສ້າງຄົນໄດ້ເປັນຮ້ອຍເປັນພັນ, ການຮັບເອົາຄູອາສາກໍຍັງມີອັນຈໍາກັດ, ຊໍ້າບໍ່ໜໍາພັດມີຄົນເຈົ້າຄົນຂ້ອຍ, ຜູ້ທີ່ໄດ້ເຂົ້າໄວກວ່າໝູ່ກໍແມ່ນລູກເຈົ້າຫລານນາຍ, ຄູ-ອາຈານຢູ່ເຂດຊົນນະບົດຫ່າງໄກສອກຫຼີກບໍ່ເຄີຍເຫັນໜ້າທ່ານເຈົ້າເມືອງເຈົ້າແຂວງ ແຕ່ພາລະກິດຂອງເຂົາຄືສ້າງຄົນໃຫ້ເປັນຄົນເພື່ອຊາດບ້ານເມືອງ. ສ່ວນວ່າອັນສຸດທ້າຍທີ່ຢາກໃຫ້ແກ້ຄືເລື່ອງວົງການກິລາໃນບ້ານເຮົາ, ປັດຈຸບັນໄປແຂ່ງຢູ່ຕ່າງແດນມີແຕ່ເສຍກັບເສຍ, ວົງການກິລາຢູ່ພາຍໃນຕິດພັນກັບເຫລົ້າເບຍ, ການຄັດເລືອກເອົານັກກິລາໄປແຂ່ງຢູ່ຕ່າງແດນສ່ວນໜຶ່ງບໍ່ໄປຕາມເປົ້າ, ຈໍານວນໜຶ່ງເປັນລູກຫລານຂອງຜູ້ມີເງິນ ເບິ່ງຢ່າງໜຶ່ງຄືມັນມີອັນຕໍ່ລອງກັນ, ຖ້າບໍ່ໃຫ້ລູກຫລານເຮົາໄປເຮົາກໍຈະບໍ່ອຸປະຖໍາ ວ່າຊັ້ນ ! ສຸດທ້າຍມັນກໍເລີຍເປັນໄມ້ຄ້ຳກ້ວຍ ກ້ວຍຄ້ຳໄມ້, ແຕ່ຈຸດທີ່ເສຍກໍຄືພາບພົດບົດບາດຂອງຊາດ ແລະ ຂອງປະຊາຊົນ.
